~

Κι όμως, αυτό το blog συνεχίζει να αναπνέει.Ακόμη κι αν εγώ για 2 χρόνια είμαι απών από εδώ.Άπειρα ευχαριστώ σε όλους αυτούς που το στηρίζουν και με τις επισκέψεις τους με βάζουν στην πρίζα να το κρατήσω ενεργό.

Καλές βουτιές, cheers!

save the arctic

ο τροπικός του καρκίνου

henry miller

Ο τροπικός του καρκίνου είναι ένας απ'τους πέντε βασικούς νοητούς κύκλους γεωγραφικού πλάτους στη χαρτογράφηση της γης (πηγή: wikipedia).Όπως άλλωστε και ο τροπικός του αιγόκερω.Απ'τους δύο αυτούς νοητούς κύκλους εμπνεύστηκε ο σπουδαίος Henry Miller και έδωσε σε δύο απ΄τα βιβλία του αντίστοιχα, τα ονόματα τους.Δύο βιβλία απ'τα κορυφαία της αμερικάνικης (και όχι μόνο) λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα.Τον ''Τροπικό του Καρκίνου'' τον έγραψε ο Miller στο Παρίσι όπου μετακόμισε (νιώθοντας την ανάγκη για ανανέωση -μακρυά απ'την Αμερική και την ανιαρή δουλειά του διευθυντή απασχόλησης τηλεγραφητών-) την δεκαετία του τριάντα.Κατά τη δεκαετή (σχεδόν) παραμονή του στο Παρίσι, ο Miller έζησε μεγάλες φτώχειες,πολλές στερήσεις σε υλικά αγαθά (ακόμη και το απαραίτητο φαγητό δεν είχε κάποιες φορές), αλλά γεμάτη σε πάθη, έρωτες, εντάσεις και κυρίως λογοτεχνική έμπνευση και δημιουργικότητα.Στο βιβλίο ο Miller βάζοντας αυτοβιογραφικά στοιχεία περιγράφει την ζωή ενός boem και περιθωριακού συγγραφέα στο Παρίσι του Μεσοπολέμου.Μια ζωή μέσα σε έρωτες, ποτό, τσιγάρα, γυναίκες, ναρκωτικά, εκμετάλλευση και πείνα.Η αφήγηση σε πρώτο ενικό και σε χρόνο ενεστώτα δίνει στο μυθιστόρημα ακόμη πιο ρεαλιστική νότα.Τον ''Τροπικό του Καρκίνου'' ο Miller τον ολοκλήρωσε το 1934 αλλά εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Αμερική μόλις το 1961 (!) κι αυτό γιατί θεωρήθηκε ώς βλάσφημο και πορνογραφικό έργο στην εποχή του.Μάλιστα ακόμη και όταν πρωτοεκδόθηκε στην Αμερική, ο ντόρος γύρω απ' αυτό ήταν τόσο μεγάλος με αποτέλεσμα ο συγγραφέας να αποκτήσει σπουδαία φήμη και έτσι να συχνάζει σε κύκλους που κανείς δεν θα περίμενε.Εκεί εξάλλου γνώρισε και παντρεύτηκε και το απόλυτο θηλυκό της εποχής, την Marilyn.

Τropic Of Cancer όμως είναι και το όνομα που δώσανε στο συγκρότημα που φτιάξανε στο Los Angeles πριν μερικά χρόνια ο Juan Mendez και η Camella Lobo.Ένα συγκρότημα που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση (και στην ελλάδα) το 2011 με την κυκλοφορία του δίσκου ''The End Of All Things''.Indie δίσκος με πολλά gothic στοιχεία και πολλές αναφορές στα eighties και δή στους new wave ήρωες.Αργόσυρτο όπου χρειάζεται, σκοτεινό κατά βάση, ιδανικό κυρίως για νυχτερινές ακροάσεις και κλειστούς χώρους.Ακόμη και τώρα που έπιασε καλοκαίρι.Πριν αλλά και μετά το ''The End Of All Things'' παρέλασαν διάφορα singles και ep's σαν αυτό αλλά και σαν κι αυτό που κυκλοφόρησε επίσημα στα τέλη του μάη.Μετά την κυκλοφορία του ''The End Of All Things'' όμως, o Huan Mendez αποσύρθηκε απ' το δημιουργικό κομμάτι των tropic of cancer και εστίασε στην παραγωγή αλλά και σε ένα personal project που διατηρεί παράλληλα όλα αυτα τα χρόνια, αφήνoντας εξολοκλήρου τα ηνία στην Camella.To άλλο project του Mendez έχει το όνομα Silent Servant και ''ασχολείται'' με την ηλεκτρονική μουσική και πιο συγκεκριμένα με την techno και την minimal techno.Τραγούδια όπως αυτό εδώ αλλά κι αυτά θα σε κάνουν να νιώσεις νέος (αν δεν είσαι) και θα σε βάλουν σε χορευτική διάθεση ακόμη κι αν τα πράγματα γενικώς πάνε κατά διαόλου.

*Η μετάφραση που έκανε ο Ίκαρος Μπαμπασάκης στον τροπικό του καρκίνου για τις εκδόσεις μεταίχμιο είναι εξαιρετική.*

minimal wave

                                                          η εικόνα δεν είναι το εξώφυλλο της συλλογής


Τίποτα (υλικό τουλάχιστον) δεν πάει χαμένο όσο υπάρχει ζήλος και μεράκι κι αυτό φρόντισε να το αποδείξει αυτή τη φορά η stones throw records με την συλλογή the minimal wave tapes vol. 2.Μια συλλογή που περιλαμβάνει τραγούδια που μέχρι σήμερα υπήρχαν μόνο σε κασέτες από δώ κι εκεί.Τραγούδια καλλιτεχνών απο γαλλία (Philippe Laurent και In Aeternam Vale), αγγλία (Hard Corps και Antonym), ολλανδία (Das Ding και Ende Shneafliet), αμερική (Geneva Jacuzzi και Class Info), καναδά (Ohama), ιταλία (Ruins), γερμανία (Felix Kubin), βέλγιο (Subject), αυστραλία (Aural Indifference) και ελλάδα (Οι In Trance 95 του Νίκου Βελιώτη και του Alex Μαχαίρα, που επανασυνδέθηκαν πρόσφατα και μάλιστα κυκλοφόρησαν και δίσκο με όνομα ''Cities Of Steel And Neon'' στην minimal wave records παρακαλώ).Τραγούδια που στηρίχτηκαν κατά βάση στη DIY αισθητική των δημιουργών τους.Τραγούδια με κοινό γνώμονα τα drum machines, τα αναλογικά synthesizers, την πρωτόλεια γενικά ηλεκτρονική μουσική.Τραγούδια που ηχογραφήθηκαν την δεκαετία του ογδόντα (όλα μεταξύ '81-'88 εκτός του ''The Sleep Room'' των Geneva Jacuzzi που κυκλοφόρησε το 2004(!)).Τραγούδια μέχρι σήμερα γνωστά(;) μόνο στις χώρες τους(;) και στους...ιδιαίτερους συλλέκτες.Τραγούδια που σφύζουν από ζωή, φρεσκάδα (παρόλο που κουβαλάνε χρόνια πάνω τους) και που δημιουργούν ένα εξαιρετικό ηχητικό αποτέλεσμα συγκεντρωμένα όλα μαζί.Τραγούδια σαν κι αυτά που φτιάχνει σήμερα το συγκρότημα Tropic of Cancer, χτίζοντας το όνομα του.Εδώ.


*Το πόστ θα μπορούσε να έχει τον τίτλο ''το χτές...σήμερα'', ώς φυσική συνέχεια του προηγούμενου. Το vol.1 της σειράς δεν λέει και πολλά.Καλό καλοκαίρι!*

το αύριο...χτές

Ψάχνοντας για νέα επεισόδια της εξαιρετικής σειράς The Game Of Thrones (στην οποία πρέπει να κάνω ένα post κάποια στιγμή), ...έπεσα πάνω στο The Tomorrow People, μια αγγλική σειρά επιστημονικής φαντασίας που παίχτηκε στην αγγλική τηλεόραση απ'το 1973 ως το 1979.Η σειρά πραγματεύεται την μάχη μιας παρέας εφήβων με υπερφυσικές ικανότητες απέναντι στο κακό.Το κακό της γής αλλά και ολόκληρου του διαστήματος.Με βασικότερο όπλο επικοινωνίας τους την τηλεπάθεια και την βοήθεια του Τim, ενός υπολογιστή που...μιλάει, ο John, o Stephen και οι υπόλοιποι καταπολεμούν το κακό χρησιμοποιώντας την τηλεμεταφορά και την τηλεκίνηση.Κάτι σαν Star Trek φτιαγμένο κυρίως για παιδιά.Τα οπτικά εφέ και οι διάφορες ιστορίες, για την εποχή είναι super (πράγμα που δικαιολογεί και η μακροημέρευση της σειράς) αλλά στο σήμερα δείχνουν αδύναμα και πολύ δύσκολα θα καθήλωναν τη νέα γενιά που έχει γαλουχηθεί με αρτιότερα αντίστοιχα πράγματα (Harry Potter για παράδειγμα).Άν δεν σταθείς σε μέτρα σύγκρισης πάντως, και το αντιμετωπίσεις ανάλαφρα είναι μια χαρά.Άξιο αναφοράς το πολύ ενδιαφέρον σάουντρακ του the tomorrow people, που δεν πήρε και πολλές ευκαιρίες στα χρόνια που η σειρά ήταν στα ντουζένια της και έμελλε να ξεθωριάζει στην πάροδο των χρόνων μέχρι να το ξεσκονίσει το 2006 η trunk records του τρομερού και καλόγουστου Jonny Trunk.


*Ο καιρός δε λέει ν' αφήσει να έρθει το καλοκαίρι.*

john peel in the space

John Peel by Stuart Hampton

Με χαρά διάβασα πρόσφατα στο pitchfork πως η οικογένεια του μακαρίτη John Peel αποφάσισε να κάνει προσβάσιμη -μέσω internet- την μουσική συλλογή του, που μόνο αμελητέα δεν την λές.Όπως δήλωσε ο διευθυντής του John Peel Center, Tom Barker, περισσότεροι από 26.000 δίσκοι βινυλίου, 40.000 singles και ακόμη περισσότερα cd's θα υπάρχουν εδώ σταδιακά, έτσι ώστε να μπορεί να τα δεί και να τα ακούσει οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται.Αρκεί να είναι μέλος της υπηρεσίας spotify.Η αρχή έγινε την πρωτομαγιά με τους πρώτους εκατό τίτλους (αλφαβητικά) και κάθε εβδομάδα θα προστίθενται οι επόμενοι.Παράλληλα στο συγκεκριμένο χώρο (the space το όνομα αυτού) υπάρχει αρχείο απο τα περίφημα john peel sessions, οπτικό υλικό και βίντεο, φωτογραφίες και ραδιοφωνικά shows του peel.Ένας μικρός παράδεισος για τους διάφορους μουσικόφιλους και οπαδούς του.Μη ξεχνάμε πως μιλάμε για τον πιο αναγνωρίσιμο ραδιοφωνικό παραγωγό παγκοσμίως.Έναν πραγματικό θρύλο στο νησί.Τόσο μεγάλο που την ημέρα της κηδείας του στα HMV κράτησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του ενώ στα Virgin Megastores την ίδια μέρα έπαιζαν συνεχόμενα το αγαπημένο του τραγούδι έβερ. Αυτό.   

                                                                                        

*Για τη Σάρα που μου γράφει (και δεν έχει καθόλου άδικο) να μην τεμπελιάζω και να γράφω πιο συχνά.Χαίρομαι που αυξάνονται αυτοί που μπαίνουν στο blog αυτό.Υγιαίνετε!*           

shame

                                                     το σκίτσο είναι του tom janssen

  ''Ρώτησε ο κύριος Κόϋνερ: Γιατί έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή; 
   Μα γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή...
   Γι'αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύσουμε τη βλακεία(.)
   Γιατί κάνει βλάκες αυτούς που την συναντούν...''
                                                                           Bertolt Brecht


*Απο το βιβλίο ''Ιστορίες του κ. Κόϋνερ'' *