Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

old time punishment

                                                                                     Η φώτο είναι το εξώφυλλο του δίσκου


Είναι απίστευτο τελικά το πόσο απολαυστική μπορεί να εξελιχθεί μια βόλτα στο internet.Ξεκινάς να ψάχνεις να βρείς (ή να δείς) κάτι και στην πορεία είναι πολύ πιθανόν να καταλήξεις να χαζεύεις κάτι εντελώς άσχετο με αυτό που έψαχνες (άσε που μπορεί να μην θυμάσαι κάν, τι έψαχνες αρχικά).Κι αυτό απο μόνο του είναι μαγικό.Κάπως έτσι την ''έπαθα'' κι εγώ χτές.Ψάχνοντας να βρώ να κατεβάσω τον καινούριο δίσκο των Dirty Three (των οποίων τους δίσκους παρεπιπτόντως, τους είχα λιώσει στα ακούσματα στα ξεκινήματα της προηγούμενης δεκαετίας) βρέθηκα να χαζεύω σε αυτό εδώ το blog.Την προσοχή μου τράβηξε η συγκεκριμένη παραπάνω φωτογραφία που άν δεν είσαι ψευδοσεμνότυφος δεν την προσπερνάς.Εξαιτίας της φωτογραφίας αυτής ανακάλυψα τον Max Alper.O Max Alper είναι αμερικάνος μουσικός (composer δηλώνει ο ίδιος), ο οποίος ζεί και φτιάχνει μουσική στην Νέα Υόρκη.Το ''American History Sex'' (περί ου ο λόγος) είναι η έκτη του δουλειά και κυκλοφορεί επίσημα στις 17 Μαρτίου.Δίσκος που μόνο αδιάφορο δεν με άφησε όσο πρόλαβα να ακούσω μέχρι στιγμής.Απ'τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα των φετινών μέχρι στιγμής κυκλοφοριών.Experimental σε όλο του το μεγαλείο.Ο δίσκος χωρίζεται σε τρείς θεματικές ενότητες και τον δουλεύει ο Alper απ' το φθινόπωρο του εννιά.Με λίγη υπομονή και χρόνο, ''σερφάροντας'' στο internet θα βρείς κι άλλα αξιόλογα δικά του πράγματα αλλά κάνε την αρχή απ' αυτόν εδώ το δίσκο.Νομίζω δε θα χάσεις.Εδώ το tracklist.


*Ο δίσκος των Dirty Three με κούρασε.Φταίει ο δίσκος ή εγώ μεγάλωσα και δεν έχω πλέον υπομονή ;*

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

lally(σα)men


H αφίσα απ'το χτεσινό live

The Fall, Joe Lally και The Men.Τρία live που σε άλλες συνθήκες και εποχές δεν θα χάνονταν με τίποτα.Στο τώρα όμως και με τα τωρινά οικονομικά δεδομένα (πάλι καλά να λέω), κάνοντας τους υπολογισμούς διαπίστωσα πως έχω τη δυνατότητα να δώ μόνο ένα.Και εκεί άρχισαν τα διλήμματα.Σε ποιό απ'τα τρία πάς; Οι Fall είναι οι Fall.Ο Mark E. Smith δηλαδή με τους εκάστοτε μουσικούς του.Μια κατηγορία απο μόνος του και ζωντανή ιστορία της μουσικής της τελευταίας τριανταπενταετίας.Ακόμη κι αν τους έχεις ξαναδεί πάντα έχουν κάτι να σου πούν επιπλέον.Άρα δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με το να τους απορρίψεις για χάρη κάτι άλλου.Ο Joe Lally είναι ο μπασίστας των Fugazi, μιάς μπάντας με σπουδαίο υπόβαθρο στο αμερικάνικο underground των nineties (κυρίως) και επιρροή για πολλούς έκτοτε.Και με πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα.Μάλιστα για πρώτη φορά κάποιο απ'τα μέλη των Fugazi έρχεται απ'τα μέρη μας, οπότε...άχαστο.Σαν κερασάκι στην τούρτα των διλημμάτων η εμφάνιση των εξαιρετικών The Men.Οι The Men οι οποίοι έρχονται επίσης για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μάλιστα πάνω στο peak της καριέρας τους (και με έναν πάρα πολύ καλό δίσκο την περασμένη χρονιά).Παρέα μαζί τους οι δικοί μας Acid Baby Jesus με φόρα απο τις συναυλίες στο εξωτερικό (και ένα δίσκο διαμαντάκι μέσα στο έντεκα επίσης) και οι χαοτικοί ηχητικά hardcore-άδες Ruined Families.Άντε διάλεξε τώρα εσύ.Ακολουθώντας το ένστικτο και απορρίπτοντας με βαριά καρδιά την επιλογή των Fall (που τους έχω ξαναδεί τρίς στο παρελθόν), έμεινα να αμφιταλλαντεύομαι μέχρι τελευταία στιγμή μεταξύ The Men (φρέσκο) ή Joe Lally (απωθημένο).Κατέληξα στην επιλογή του απωθημένου καθαρά για συναισθηματικούς λόγους.Δεν ξέρω ακόμη τι συνέβη στα άλλα δύο live αλλά ο Joe Lally έδωσε ρέστα πραγματικά.Τόσο καλός που έφυγα απ'τον χώρο του six d.o.g.s. σχεδόν συγκινημένος.Κατόρθωσε να ξυπνήσει και να φέρει στη σκέψη μου εικόνες απο μια δεκαπενταετία πίσω.Εμφανίστηκε στη σκηνή συνεπικουρούμενος του Fabio Chinca στα drums και της Elisa Abela στην κιθάρα (τι παίξιμο ήταν αυτό;;;;ακόμη γυρνάει το κεφάλι μου).Σφιχτοδεμένη μπάντα και με άρτιο παίξιμο.Ο ήχος εξαιρετικός και μάλλον συνέβαλε σε αυτό και ο μικρός αλλά ιδανικός (για τέτοιο live) συγκεκριμένος χώρος.Πάντα τέτοια.                                                               

*Ένα μικρό δείγμα -απ'το live της παρασκευής όμως- εδώ.*


Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Ough

                                                                                       Η φώτο είναι η αφίσα απ'το party του Ough

Το Ough είναι ένα νέο online περιοδικό ποικίλης ύλης με έδρα και βάση την Αθήνα, το οποίο τον τελευταίο μήνα συζητιέται πολύ.Ένα περιοδικό που αποπνέει φρεσκάδα, pop αντίληψη, ανοιχτό μυαλό και γραφή σε δύο γλώσσες παράλληλα (αγγλικά και ελληνικά για να επιλέξεις).Το τελευταίο είναι σπουδαίο όπλο αρκεί να χρησιμοποιηθεί σωστά.Η πρώτη μου ματιά στην συντακτική ομάδα και τους συνεργάτες του Ough με έκανε να αναρωτιέμαι ποιοί είναι όλοι αυτοί μιάς και εκτός απο δυό τρία ονόματα δεν γνώριζα κανέναν άλλο ονομαστικά.Απο την άλλη άν είναι νέα πρόσωπα, πιθανότατα αυτό να βοηθάει στην φρεσκάδα και στις νέες ιδέες που φέρει μέχρι στιγμής το Ough ώς περιοδικό.Έχει κουράσει στα μάτια του κόσμου όλη αυτή η ''στρατολόγηση'' των πιο hot ονομάτων απο κάθε χώρο σε κάθε μέσο και έντυπο που απο dream team κατά την διάθεση καταντάει σε ένα μάτσο μισθοφόρων στην πράξη, με τετριμένες ιδέες και μια βαριεστημάρα απο δώ μέχρι την Καλαμάτα.Άσε δε εκείνο το τουπέ-μή χέσω...Για να επιστρέψω σε αυτό που έλεγα, άν δεν είναι νέα πρόσωπα (και γώ είμαι τελικά λίγο παραπάνω άσχετος) τότε εύγε για τις ιδέες και την φρεσκάδα.Bravo και στον M.Hulot (αρχισυντάκτη του Ough) για το τελικό αποτέλεσμα.Οφείλω να ομολογήσω πως το blog του είναι η άλλη απόδειξη της αισθητικής του.Το Ough για να γιορτάσει την online κυκλοφορία του διοργάνωσε ένα τριήμερο party (26-28 Ιανουαρίου) στις εγκαταστάσεις του Bios (πάλι αυτό;) με διάφορα events, συναυλίες,dj sets, εκθέσεις και προβολές.Θα αναφερθώ την επόμενη αναλυτικά σε αυτό.Αυτό που θέλω να πώ και να κλείσω είναι να έχει ακόμη καλύτερη συνέχεια, μακροημέρευση και να διατηρήσει την φρεσκάδα και την αισθητική του ώς περιοδικό.Και εις ανώτερα Ough...(χαρτί ίσως;)


Καλό μήνα!


*Κι εδώ ένας απίστευτος δίσκος που ακούω στο repeat τελευταία*