save the arctic

ο τροπικός του καρκίνου

henry miller

Ο τροπικός του καρκίνου είναι ένας απ'τους πέντε βασικούς νοητούς κύκλους γεωγραφικού πλάτους στη χαρτογράφηση της γης (πηγή: wikipedia).Όπως άλλωστε και ο τροπικός του αιγόκερω.Απ'τους δύο αυτούς νοητούς κύκλους εμπνεύστηκε ο σπουδαίος Henry Miller και έδωσε σε δύο απ΄τα βιβλία του αντίστοιχα, τα ονόματα τους.Δύο βιβλία απ'τα κορυφαία της αμερικάνικης (και όχι μόνο) λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα.Τον ''Τροπικό του Καρκίνου'' τον έγραψε ο Miller στο Παρίσι όπου μετακόμισε (νιώθοντας την ανάγκη για ανανέωση -μακρυά απ'την Αμερική και την ανιαρή δουλειά του διευθυντή απασχόλησης τηλεγραφητών-) την δεκαετία του τριάντα.Κατά τη δεκαετή (σχεδόν) παραμονή του στο Παρίσι, ο Miller έζησε μεγάλες φτώχειες,πολλές στερήσεις σε υλικά αγαθά (ακόμη και το απαραίτητο φαγητό δεν είχε κάποιες φορές), αλλά γεμάτη σε πάθη, έρωτες, εντάσεις και κυρίως λογοτεχνική έμπνευση και δημιουργικότητα.Στο βιβλίο ο Miller βάζοντας αυτοβιογραφικά στοιχεία περιγράφει την ζωή ενός boem και περιθωριακού συγγραφέα στο Παρίσι του Μεσοπολέμου.Μια ζωή μέσα σε έρωτες, ποτό, τσιγάρα, γυναίκες, ναρκωτικά, εκμετάλλευση και πείνα.Η αφήγηση σε πρώτο ενικό και σε χρόνο ενεστώτα δίνει στο μυθιστόρημα ακόμη πιο ρεαλιστική νότα.Τον ''Τροπικό του Καρκίνου'' ο Miller τον ολοκλήρωσε το 1934 αλλά εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Αμερική μόλις το 1961 (!) κι αυτό γιατί θεωρήθηκε ώς βλάσφημο και πορνογραφικό έργο στην εποχή του.Μάλιστα ακόμη και όταν πρωτοεκδόθηκε στην Αμερική, ο ντόρος γύρω απ' αυτό ήταν τόσο μεγάλος με αποτέλεσμα ο συγγραφέας να αποκτήσει σπουδαία φήμη και έτσι να συχνάζει σε κύκλους που κανείς δεν θα περίμενε.Εκεί εξάλλου γνώρισε και παντρεύτηκε και το απόλυτο θηλυκό της εποχής, την Marilyn.

Τropic Of Cancer όμως είναι και το όνομα που δώσανε στο συγκρότημα που φτιάξανε στο Los Angeles πριν μερικά χρόνια ο Juan Mendez και η Camella Lobo.Ένα συγκρότημα που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση (και στην ελλάδα) το 2011 με την κυκλοφορία του δίσκου ''The End Of All Things''.Indie δίσκος με πολλά gothic στοιχεία και πολλές αναφορές στα eighties και δή στους new wave ήρωες.Αργόσυρτο όπου χρειάζεται, σκοτεινό κατά βάση, ιδανικό κυρίως για νυχτερινές ακροάσεις και κλειστούς χώρους.Ακόμη και τώρα που έπιασε καλοκαίρι.Πριν αλλά και μετά το ''The End Of All Things'' παρέλασαν διάφορα singles και ep's σαν αυτό αλλά και σαν κι αυτό που κυκλοφόρησε επίσημα στα τέλη του μάη.Μετά την κυκλοφορία του ''The End Of All Things'' όμως, o Huan Mendez αποσύρθηκε απ' το δημιουργικό κομμάτι των tropic of cancer και εστίασε στην παραγωγή αλλά και σε ένα personal project που διατηρεί παράλληλα όλα αυτα τα χρόνια, αφήνoντας εξολοκλήρου τα ηνία στην Camella.To άλλο project του Mendez έχει το όνομα Silent Servant και ''ασχολείται'' με την ηλεκτρονική μουσική και πιο συγκεκριμένα με την techno και την minimal techno.Τραγούδια όπως αυτό εδώ αλλά κι αυτά θα σε κάνουν να νιώσεις νέος (αν δεν είσαι) και θα σε βάλουν σε χορευτική διάθεση ακόμη κι αν τα πράγματα γενικώς πάνε κατά διαόλου.

*Η μετάφραση που έκανε ο Ίκαρος Μπαμπασάκης στον τροπικό του καρκίνου για τις εκδόσεις μεταίχμιο είναι εξαιρετική.*

minimal wave

                                                          η εικόνα δεν είναι το εξώφυλλο της συλλογής


Τίποτα (υλικό τουλάχιστον) δεν πάει χαμένο όσο υπάρχει ζήλος και μεράκι κι αυτό φρόντισε να το αποδείξει αυτή τη φορά η stones throw records με την συλλογή the minimal wave tapes vol. 2.Μια συλλογή που περιλαμβάνει τραγούδια που μέχρι σήμερα υπήρχαν μόνο σε κασέτες από δώ κι εκεί.Τραγούδια καλλιτεχνών απο γαλλία (Philippe Laurent και In Aeternam Vale), αγγλία (Hard Corps και Antonym), ολλανδία (Das Ding και Ende Shneafliet), αμερική (Geneva Jacuzzi και Class Info), καναδά (Ohama), ιταλία (Ruins), γερμανία (Felix Kubin), βέλγιο (Subject), αυστραλία (Aural Indifference) και ελλάδα (Οι In Trance 95 του Νίκου Βελιώτη και του Alex Μαχαίρα, που επανασυνδέθηκαν πρόσφατα και μάλιστα κυκλοφόρησαν και δίσκο με όνομα ''Cities Of Steel And Neon'' στην minimal wave records παρακαλώ).Τραγούδια που στηρίχτηκαν κατά βάση στη DIY αισθητική των δημιουργών τους.Τραγούδια με κοινό γνώμονα τα drum machines, τα αναλογικά synthesizers, την πρωτόλεια γενικά ηλεκτρονική μουσική.Τραγούδια που ηχογραφήθηκαν την δεκαετία του ογδόντα (όλα μεταξύ '81-'88 εκτός του ''The Sleep Room'' των Geneva Jacuzzi που κυκλοφόρησε το 2004(!)).Τραγούδια μέχρι σήμερα γνωστά(;) μόνο στις χώρες τους(;) και στους...ιδιαίτερους συλλέκτες.Τραγούδια που σφύζουν από ζωή, φρεσκάδα (παρόλο που κουβαλάνε χρόνια πάνω τους) και που δημιουργούν ένα εξαιρετικό ηχητικό αποτέλεσμα συγκεντρωμένα όλα μαζί.Τραγούδια σαν κι αυτά που φτιάχνει σήμερα το συγκρότημα Tropic of Cancer, χτίζοντας το όνομα του.Εδώ.


*Το πόστ θα μπορούσε να έχει τον τίτλο ''το χτές...σήμερα'', ώς φυσική συνέχεια του προηγούμενου. Το vol.1 της σειράς δεν λέει και πολλά.Καλό καλοκαίρι!*

το αύριο...χτές

Ψάχνοντας για νέα επεισόδια της εξαιρετικής σειράς The Game Of Thrones (στην οποία πρέπει να κάνω ένα post κάποια στιγμή), ...έπεσα πάνω στο The Tomorrow People, μια αγγλική σειρά επιστημονικής φαντασίας που παίχτηκε στην αγγλική τηλεόραση απ'το 1973 ως το 1979.Η σειρά πραγματεύεται την μάχη μιας παρέας εφήβων με υπερφυσικές ικανότητες απέναντι στο κακό.Το κακό της γής αλλά και ολόκληρου του διαστήματος.Με βασικότερο όπλο επικοινωνίας τους την τηλεπάθεια και την βοήθεια του Τim, ενός υπολογιστή που...μιλάει, ο John, o Stephen και οι υπόλοιποι καταπολεμούν το κακό χρησιμοποιώντας την τηλεμεταφορά και την τηλεκίνηση.Κάτι σαν Star Trek φτιαγμένο κυρίως για παιδιά.Τα οπτικά εφέ και οι διάφορες ιστορίες, για την εποχή είναι super (πράγμα που δικαιολογεί και η μακροημέρευση της σειράς) αλλά στο σήμερα δείχνουν αδύναμα και πολύ δύσκολα θα καθήλωναν τη νέα γενιά που έχει γαλουχηθεί με αρτιότερα αντίστοιχα πράγματα (Harry Potter για παράδειγμα).Άν δεν σταθείς σε μέτρα σύγκρισης πάντως, και το αντιμετωπίσεις ανάλαφρα είναι μια χαρά.Άξιο αναφοράς το πολύ ενδιαφέρον σάουντρακ του the tomorrow people, που δεν πήρε και πολλές ευκαιρίες στα χρόνια που η σειρά ήταν στα ντουζένια της και έμελλε να ξεθωριάζει στην πάροδο των χρόνων μέχρι να το ξεσκονίσει το 2006 η trunk records του τρομερού και καλόγουστου Jonny Trunk.


*Ο καιρός δε λέει ν' αφήσει να έρθει το καλοκαίρι.*

john peel in the space

John Peel by Stuart Hampton

Με χαρά διάβασα πρόσφατα στο pitchfork πως η οικογένεια του μακαρίτη John Peel αποφάσισε να κάνει προσβάσιμη -μέσω internet- την μουσική συλλογή του, που μόνο αμελητέα δεν την λές.Όπως δήλωσε ο διευθυντής του John Peel Center, Tom Barker, περισσότεροι από 26.000 δίσκοι βινυλίου, 40.000 singles και ακόμη περισσότερα cd's θα υπάρχουν εδώ σταδιακά, έτσι ώστε να μπορεί να τα δεί και να τα ακούσει οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται.Αρκεί να είναι μέλος της υπηρεσίας spotify.Η αρχή έγινε την πρωτομαγιά με τους πρώτους εκατό τίτλους (αλφαβητικά) και κάθε εβδομάδα θα προστίθενται οι επόμενοι.Παράλληλα στο συγκεκριμένο χώρο (the space το όνομα αυτού) υπάρχει αρχείο απο τα περίφημα john peel sessions, οπτικό υλικό και βίντεο, φωτογραφίες και ραδιοφωνικά shows του peel.Ένας μικρός παράδεισος για τους διάφορους μουσικόφιλους και οπαδούς του.Μη ξεχνάμε πως μιλάμε για τον πιο αναγνωρίσιμο ραδιοφωνικό παραγωγό παγκοσμίως.Έναν πραγματικό θρύλο στο νησί.Τόσο μεγάλο που την ημέρα της κηδείας του στα HMV κράτησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του ενώ στα Virgin Megastores την ίδια μέρα έπαιζαν συνεχόμενα το αγαπημένο του τραγούδι έβερ. Αυτό.   

                                                                                        

*Για τη Σάρα που μου γράφει (και δεν έχει καθόλου άδικο) να μην τεμπελιάζω και να γράφω πιο συχνά.Χαίρομαι που αυξάνονται αυτοί που μπαίνουν στο blog αυτό.Υγιαίνετε!*           

shame

                                                     το σκίτσο είναι του tom janssen

  ''Ρώτησε ο κύριος Κόϋνερ: Γιατί έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή; 
   Μα γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή...
   Γι'αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύσουμε τη βλακεία(.)
   Γιατί κάνει βλάκες αυτούς που την συναντούν...''
                                                                           Bertolt Brecht


*Απο το βιβλίο ''Ιστορίες του κ. Κόϋνερ'' *

ough όνειρα

                                                                       η αφίσα του σημερινού live

Το Ough! magazine διοργανώνει το δεύτερο ιβέντ του με καλεσμένους τους γάλλους The Dreams αλλά και τους δικούς μας A Victim Of Society, Monday Night Fever και Wham Jah. Στο bios σήμερα το βράδυ με ελεύθερη είσοδο(!). Παράλληλα στο χώρο θα υπάρχει και έκθεση  του εικαστικού Ze Carrion με πορτρέτα διάσημων εγκληματιών του περασμένου αιώνα και του σήμερα.Be there λέμε.


*Λεπτομέρειες σύντομα*

▲

                                                            η πολύ όμορφη αφίσα του αποψινού live

Σήμερα το βράδυ στη σκηνή του Gagarin. Baby Guru και Keep Shelly In Athens εμφανίζονται για πρώτη φορά μαζί.Στη Λιοσίων (αριθμός 205).Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00.Μην το χάσεις.

μεγάλη αλήθεια

''Σ' όλη μας τη ζωή βουλιάξαμε πολλά καράβια μέσα μας, ίσως για να μη ναυαγήσουμε μια ώρα αρχύτερα εμείς οι ίδιοι''

                                                               Μανώλης Αναγνωστάκης (Το περιθώριο '68-'69) 

old time punishment

                                                                                     Η φώτο είναι το εξώφυλλο του δίσκου


Είναι απίστευτο τελικά το πόσο απολαυστική μπορεί να εξελιχθεί μια βόλτα στο internet.Ξεκινάς να ψάχνεις να βρείς (ή να δείς) κάτι και στην πορεία είναι πολύ πιθανόν να καταλήξεις να χαζεύεις κάτι εντελώς άσχετο με αυτό που έψαχνες (άσε που μπορεί να μην θυμάσαι κάν, τι έψαχνες αρχικά).Κι αυτό απο μόνο του είναι μαγικό.Κάπως έτσι την ''έπαθα'' κι εγώ χτές.Ψάχνοντας να βρώ να κατεβάσω τον καινούριο δίσκο των Dirty Three (των οποίων τους δίσκους παρεπιπτόντως, τους είχα λιώσει στα ακούσματα στα ξεκινήματα της προηγούμενης δεκαετίας) βρέθηκα να χαζεύω σε αυτό εδώ το blog.Την προσοχή μου τράβηξε η συγκεκριμένη παραπάνω φωτογραφία που άν δεν είσαι ψευδοσεμνότυφος δεν την προσπερνάς.Εξαιτίας της φωτογραφίας αυτής ανακάλυψα τον Max Alper.O Max Alper είναι αμερικάνος μουσικός (composer δηλώνει ο ίδιος), ο οποίος ζεί και φτιάχνει μουσική στην Νέα Υόρκη.Το ''American History Sex'' (περί ου ο λόγος) είναι η έκτη του δουλειά και κυκλοφορεί επίσημα στις 17 Μαρτίου.Δίσκος που μόνο αδιάφορο δεν με άφησε όσο πρόλαβα να ακούσω μέχρι στιγμής.Απ'τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα των φετινών μέχρι στιγμής κυκλοφοριών.Experimental σε όλο του το μεγαλείο.Ο δίσκος χωρίζεται σε τρείς θεματικές ενότητες και τον δουλεύει ο Alper απ' το φθινόπωρο του εννιά.Με λίγη υπομονή και χρόνο, ''σερφάροντας'' στο internet θα βρείς κι άλλα αξιόλογα δικά του πράγματα αλλά κάνε την αρχή απ' αυτόν εδώ το δίσκο.Νομίζω δε θα χάσεις.Εδώ το tracklist.


*Ο δίσκος των Dirty Three με κούρασε.Φταίει ο δίσκος ή εγώ μεγάλωσα και δεν έχω πλέον υπομονή ;*

lally(σα)men

H αφίσα απ'το χτεσινό live

The Fall, Joe Lally και The Men.Τρία live που σε άλλες συνθήκες και εποχές δεν θα χάνονταν με τίποτα.Στο τώρα όμως και με τα τωρινά οικονομικά δεδομένα (πάλι καλά να λέω), κάνοντας τους υπολογισμούς διαπίστωσα πως έχω τη δυνατότητα να δώ μόνο ένα.Και εκεί άρχισαν τα διλήμματα.Σε ποιό απ'τα τρία πάς; Οι Fall είναι οι Fall.Ο Mark E. Smith δηλαδή με τους εκάστοτε μουσικούς του.Μια κατηγορία απο μόνος του και ζωντανή ιστορία της μουσικής της τελευταίας τριανταπενταετίας.Ακόμη κι αν τους έχεις ξαναδεί πάντα έχουν κάτι να σου πούν επιπλέον.Άρα δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με το να τους απορρίψεις για χάρη κάτι άλλου.Ο Joe Lally είναι ο μπασίστας των Fugazi, μιάς μπάντας με σπουδαίο υπόβαθρο στο αμερικάνικο underground των nineties (κυρίως) και επιρροή για πολλούς έκτοτε.Και με πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα.Μάλιστα για πρώτη φορά κάποιο απ'τα μέλη των Fugazi έρχεται απ'τα μέρη μας, οπότε...άχαστο.Σαν κερασάκι στην τούρτα των διλημμάτων η εμφάνιση των εξαιρετικών The Men.Οι The Men οι οποίοι έρχονται επίσης για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μάλιστα πάνω στο peak της καριέρας τους (και με έναν πάρα πολύ καλό δίσκο την περασμένη χρονιά).Παρέα μαζί τους οι δικοί μας Acid Baby Jesus με φόρα απο τις συναυλίες στο εξωτερικό (και ένα δίσκο διαμαντάκι μέσα στο έντεκα επίσης) και οι χαοτικοί ηχητικά hardcore-άδες Ruined Families.Άντε διάλεξε τώρα εσύ.Ακολουθώντας το ένστικτο και απορρίπτοντας με βαριά καρδιά την επιλογή των Fall (που τους έχω ξαναδεί τρίς στο παρελθόν), έμεινα να αμφιταλλαντεύομαι μέχρι τελευταία στιγμή μεταξύ The Men (φρέσκο) ή Joe Lally (απωθημένο).Κατέληξα στην επιλογή του απωθημένου καθαρά για συναισθηματικούς λόγους.Δεν ξέρω ακόμη τι συνέβη στα άλλα δύο live αλλά ο Joe Lally έδωσε ρέστα πραγματικά.Τόσο καλός που έφυγα απ'τον χώρο του six d.o.g.s. σχεδόν συγκινημένος.Κατόρθωσε να ξυπνήσει και να φέρει στη σκέψη μου εικόνες απο μια δεκαπενταετία πίσω.Εμφανίστηκε στη σκηνή συνεπικουρούμενος του Fabio Chinca στα drums και της Elisa Abela στην κιθάρα (τι παίξιμο ήταν αυτό;;;;ακόμη γυρνάει το κεφάλι μου).Σφιχτοδεμένη μπάντα και με άρτιο παίξιμο.Ο ήχος εξαιρετικός και μάλλον συνέβαλε σε αυτό και ο μικρός αλλά ιδανικός (για τέτοιο live) συγκεκριμένος χώρος.Πάντα τέτοια.                                                               

*Ένα μικρό δείγμα -απ'το live της παρασκευής όμως- εδώ.*

Ough

                                                                                       Η φώτο είναι η αφίσα απ'το party του Ough

Το Ough είναι ένα νέο online περιοδικό ποικίλης ύλης με έδρα και βάση την Αθήνα, το οποίο τον τελευταίο μήνα συζητιέται πολύ.Ένα περιοδικό που αποπνέει φρεσκάδα, pop αντίληψη, ανοιχτό μυαλό και γραφή σε δύο γλώσσες παράλληλα (αγγλικά και ελληνικά για να επιλέξεις).Το τελευταίο είναι σπουδαίο όπλο αρκεί να χρησιμοποιηθεί σωστά.Η πρώτη μου ματιά στην συντακτική ομάδα και τους συνεργάτες του Ough με έκανε να αναρωτιέμαι ποιοί είναι όλοι αυτοί μιάς και εκτός απο δυό τρία ονόματα δεν γνώριζα κανέναν άλλο ονομαστικά.Απο την άλλη άν είναι νέα πρόσωπα, πιθανότατα αυτό να βοηθάει στην φρεσκάδα και στις νέες ιδέες που φέρει μέχρι στιγμής το Ough ώς περιοδικό.Έχει κουράσει στα μάτια του κόσμου όλη αυτή η ''στρατολόγηση'' των πιο hot ονομάτων απο κάθε χώρο σε κάθε μέσο και έντυπο που απο dream team κατά την διάθεση καταντάει σε ένα μάτσο μισθοφόρων στην πράξη, με τετριμένες ιδέες και μια βαριεστημάρα απο δώ μέχρι την Καλαμάτα.Άσε δε εκείνο το τουπέ-μή χέσω...Για να επιστρέψω σε αυτό που έλεγα, άν δεν είναι νέα πρόσωπα (και γώ είμαι τελικά λίγο παραπάνω άσχετος) τότε εύγε για τις ιδέες και την φρεσκάδα.Bravo και στον M.Hulot (αρχισυντάκτη του Ough) για το τελικό αποτέλεσμα.Οφείλω να ομολογήσω πως το blog του είναι η άλλη απόδειξη της αισθητικής του.Το Ough για να γιορτάσει την online κυκλοφορία του διοργάνωσε ένα τριήμερο party (26-28 Ιανουαρίου) στις εγκαταστάσεις του Bios (πάλι αυτό;) με διάφορα events, συναυλίες,dj sets, εκθέσεις και προβολές.Θα αναφερθώ την επόμενη αναλυτικά σε αυτό.Αυτό που θέλω να πώ και να κλείσω είναι να έχει ακόμη καλύτερη συνέχεια, μακροημέρευση και να διατηρήσει την φρεσκάδα και την αισθητική του ώς περιοδικό.Και εις ανώτερα Ough...(χαρτί ίσως;)


Καλό μήνα!


*Κι εδώ ένας απίστευτος δίσκος που ακούω στο repeat τελευταία*

ζωγραφιά

                                                                                       Η φώτο είναι κατεβασμένη απ΄το internet


Αποχή απο το blog και απο το internet γενικότερα τον τελευταίο μήνα τόσο που οι λίγοι γνωστοί (φαντάζομαι μαζί με τρείς φίλους είναι και οι μόνοι που επισκέπτονται αυτόν εδώ το χώρο), ανησύχησαν.Όλα καλά απλά πέσαμε σε περίοδο μετακόμισης.Ότι χειρότερο για την εποχή δηλαδή.Ο λόγος της μετακόμισης προφανής - λιτότης.Άμα δεν φτάνουν τα έρμα κοιτάς να κόψεις απο παντού.Δεν θα γκρινιάξω όμως, υπάρχουν και πολύ χειρότερα και τα βλέπω γύρω μου (δυστυχώς) καθημερινά.Υγεία να έχουμε και ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα εναντιωθούμε μαζικά και αποτελεσματικά απέναντι σε όλο αυτό το χάλι.Η διαδικασία της εύρεσης νέας και φτηνότερης παράλληλα στέγης εξελίχτηκε υπέρμετρα χρονοβόρα και κουραστική.Πέρα όμως απ'αυτό, θα μου μείνει η αγένεια και τα κριτήρια που έχουν ορισμένοι που νοικιάζουν κάποιο χώρο τους.Δηλαδή νοικιάζεις ένα διαμέρισμα και το πρώτο σου μέλημα είναι να μάθεις τι δουλειά κάνει αυτός που ενδιαφέρεται να το νοικιάσει;Είμαστε σοβαροί;Απο πότε το επάγγελμα, η οικογενειακή κατάσταση και η μουσική που ακούς αποτελούν κριτήριο ενοικίασης;Δεν κάνω πλάκα, κάποια ιδιοκτήτρια διαμερίσματος μου έθεσε όλα τα παραπάνω κριτήρια και όταν της απάντησα πως ακούω μουσική συνέχεια μου είπε πως δεν της κάνω.Φαντάσου να έψαχνε και γαμπρό...Τι να πείς;Ζωγραφιά!
Κατα τ' άλλα μια χαρά.Απολαμβάνω επιτέλους το νέο σπίτι και ας κυκλοφορώ ακόμη ανάμεσα σε χαρτόκουτες.Κι ας θέλει πολύ δουλειά ακόμη.Σιγά σιγά, όρεξη υπάρχει.Απο σήμερα έχω και  internet, λίγο το'χεις;Σαν να ήμουνα με δεμένα χέρια ένιωθα όλες αυτές τις μέρες.Τόσο που δεν άκουσα ακόμη έναν δίσκο που να κυκλοφόρησε μέσα στο δώδεκα(!).Μιας και δεν τα είπαμε στο ενδιάμεσο απο την τελευταία φορά, καλή χρονιά να έχουμε με υγεία,γερά στομάχια και αισιοδοξία.


*η μουσική σκοτώνει τους ενοικιαστές*